Jean Grenier en Albert Camus

Jean Grenier en Albert Camus

Jean Grenier (Franse uitspraak: [ʒɑ̃ ɡʁənje]; 6 februari 1898 – 5 maart 1971, Dreux-Venouillet, Eure-et-Loir) was een Franse filosoof en schrijver. Hij gaf enige tijd les in Algiers, waar hij een belangrijke invloed had op de jonge Albert Camus.

Vervolgens bracht hij enige tijd door met het werken aan het literaire tijdschrift La Nouvelle Revue française (NRF) voordat hij terugkeerde naar het lesgeven als hoogleraar filosofie in Algiers, de hoofdstad van Algerije.Albert Camus werd een student van Grenier en er ontwikkelde zich een hechte vriendschap tussen hen. Sterk beïnvloed door Les Îles, dat in 1933 verscheen, droeg Camus zijn eerste boek op aan Grenier: L'envers et l'endroit, gepubliceerd in Algerije door Edmond Charlot. Zijn L'homme révolté was ook opgedragen aan Grenier, en Camus voorzag de tweede editie van Les Îles in 1959 van een voorwoord.

De twee denkers volgden echter zeer verschillende ideologische paden. Terwijl Camus zich aangetrokken voelde tot rebellie, ondanks zijn kritiek op gewelddadige revolutie in L'Homme revolte, en uiteindelijk de wanhopige kreten van La Chute, was Grenier meer contemplatief en nam het taoïstische principe van wu wei aan en beoefende heimelijk een quietistische versie van het christendom.

Albert Camus (/kæˈmuː/[2] ka-MOO; Frans: [albɛʁ kamy] ⓘ; 7 november 1913 – 4 januari 1960) was een Franse filosoof, auteur, toneelschrijver, journalist, wereldfederalist,[3] en politiek activist.Hij ontving de Nobelprijs voor de Literatuur in 1957 op 44-jarige leeftijd, de op één na jongste ontvanger in de geschiedenis. Zijn werken omvatten De Vreemdeling, De Pest, De mythe van Sisyphus, De val en De rebel.

Hij was lid van vele organisaties die streefden naar Europese integratie. Tijdens de Algerijnse oorlog (1954–1962) hield hij een neutrale positie aan, pleitte hij voor een multicultureel en pluralistisch Algerije, een positie die door de meeste partijen werd verworpen.

Filosofisch gezien droegen de opvattingen van Camus bij aan de opkomst van de filosofie die bekend staat als het absurdism. Sommigen beschouwen het werk van Camus als een uiting van het existentialisme, hoewel hij de term zelf gedurende zijn hele leven resoluut verwierp.

Vandaar dat hij een pied-noir – een slangterm voor mensen van Franse en andere Europese afkomst geboren in Algerije. Zijn identiteit en arme achtergrond hadden een aanzienlijk effect op zijn latere leven.

In 1930, op 17-jarige leeftijd, werd bij Camus tuberculose vastgesteld. Omdat het een overdraagbare ziekte is, verhuisde hij uit zijn huis en verbleef hij bij zijn oom Gustave Acault, een slager, die de jonge Camus beïnvloedde.In die tijd wendde hij zich tot de filosofie, met de begeleiding van zijn filosofieleraar Jean Grenier. Hij was onder de indruk van oude Griekse filosofen en Friedrich Nietzsche. In die tijd kon hij alleen parttime studeren. Om geld te verdienen, nam hij diverse baantjes, waaronder als privéleraar, verkoper van auto-onderdelen en assistent bij het Meteorologisch Instituut.

In 1933 schreef Camus zich in aan de Universiteit van Algiers en behaalde hij zijn licence de philosophie (BA) in 1936 na het presenteren van zijn scriptie over Plotinus. Camus ontwikkelde interesse in vroege christelijke filosofen, maar Nietzsche en Arthur Schopenhauer hadden de weg geëffend naar pessimisme en atheïsme. Camus bestudeerde ook romanschrijvers-filosofen als Stendhal, Herman Melville, Fjodor Dostojevski en Franz Kafka.[16] Datzelfde jaar ontmoette hij Simone Hié, destijds de partner van de vriend van Camus, die later zijn eerste vrouw werd.[14]