Postmodernisme: ontwikkelingen na de oorlog en overgangsfiguren

Na-oorlogse ontwikkelingen en overgangsfiguren

Hoewel de postmodernistische literatuur niet alles omvat wat in de postmoderne periode is geschreven, vertonen verschillende na-oorlogse ontwikkelingen in de literatuur (zoals het Theater van het Absurde, de Beat Generation en het magisch realisme) aanzienlijke overeenkomsten. Deze ontwikkelingen worden af en toe gezamenlijk aangeduid als "postmodern"; vaker worden enkele belangrijke figuren (Samuel Beckett, William S. Burroughs, Jorge Luis Borges, Julio Cortázar en Gabriel García Márquez) genoemd als belangrijke bijdragers aan de postmoderne esthetiek.[citaat nodig]

Het werk van Alfred Jarry, de surrealisten, Antonin Artaud, Luigi Pirandello en dergelijke beïnvloedde ook het werk van toneelschrijvers van het Theater van het Absurde.De term "Theater van het Absurde" werd bedacht door Martin Esslin om een tendens in het theater in de jaren 1950 te beschrijven; hij relateerde het aan Albert Camus' concept van het absurde.De toneelstukken van het Theater van het Absurde vertonen op vele manieren parallellen met de postmoderne fictie. The Bald Soprano van Eugène Ionesco is bijvoorbeeld in wezen een reeks clichés uit een taalboek.Een van de belangrijkste figuren die zowel als absurdist als postmodernist worden gecategoriseerd, is Samuel Beckett. Het werk van Beckett wordt vaak gezien als de overgang van het modernisme naar het postmodernisme in de literatuur. Hij had nauwe banden met het modernisme vanwege zijn vriendschap metJames Joyce;zijn werk hielp echter de ontwikkeling van de literatuur weg van het modernisme vorm te geven. Joyce, een van de voorbeelden van het modernisme, vierde de mogelijkheden van taal; Beckett had in 1945 een openbaring dat hij, om te ontsnappen aan de schaduw van Joyce, zich moest richten op de armoede van taal en de mens als een mislukking. Zijn latere werk bevatte eveneens personages die vastzaten in onontkoombare situaties en die tevergeefs probeerden te communiceren, en wiens enige toevlucht bestond uit spel, om het beste te maken van wat ze hadden.

De "Beat Generation" was de jeugd van Amerika tijdens de materialistische jaren 1950; Jack Kerouac, die de term bedacht, ontwikkelde ideeën van automatisme tot wat hij "spontaan proza" noemde om een maximalistisch, multi-romanepos te creëren genaamd de Duluoz Legend, naar het voorbeeld van Marcel Proust's Op zoek naar de verloren tijd. In bredere zin omvat "Beat Generation" vaak verschillende groepen na-oorlogse Amerikaanse schrijvers van de Black Mountain-dichters, de New York School, de San Francisco Renaissance, enzovoorts. Deze schrijvers zijn af en toe ook aangeduid als de "Postmodernen" (zie vooral verwijzingen van Charles Olson en de Grove-anthologieën bewerkt door Donald Allen). Hoewel dit nu een minder gebruikelijk gebruik van "postmodern" is, komen verwijzingen naar deze schrijvers als "postmodernisten" nog steeds voor en verschijnen veel schrijvers die met deze groep worden geassocieerd (John Ashbery, Richard Brautigan, Gilbert Sorrentino, enzovoort) vaak op lijsten van postmodernistische schrijvers. Een schrijver die met de Beat Generation wordt geassocieerd en die het vaakst op lijsten van postmodernistische schrijvers voorkomt, is William S. Burroughs. Burroughs publiceerde Naked Lunch in Parijs in 1959 en in Amerika in 1961; dit wordt door sommigen beschouwd als de eerste echt postmodernistische roman omdat het fragmentarisch is, zonder centrale verhaallijn; het gebruikt pastiche om elementen uit populaire genres zoals detectivefictie en sciencefiction te verwerken; het staat vol parodie, paradox en speelsheid; en, volgens sommige verslagen, bewerkten vrienden Kerouac en Allen Ginsberg het boek, geleid door toeval. Hij staat ook bekend, samen met Brion Gysin, om de creatie van de "cut-up"-techniek, een techniek (vergelijkbaar met Tzara's "Dadaïstisch Gedicht") waarin woorden en zinsdelen worden geknipt uit een krant of andere publicatie en opnieuw worden gerangschikt om een nieuwe boodschap te vormen. Dit is de techniek die hij gebruikte om romans te creëren zoals Nova Express en The Ticket That Exploded.